Pierwsza wzmianka o Świerżach pochodzi z 1443 r. Mówi ona o tym, że Piotr Wołczko Rekut z Kłodna – bojar żmudzki, uposażył ufundowany przez siebie kościół katolicki. Prawa miejskie Świerże uzyskały przed tym wydarzeniem, ok. 1435 r. Podomorzy lwowski i starosta chełmski na mocy przywileju króla Władysława Warneńczyka lokował tu miasto. Korzystne położenie nad spławnyw wówczas Bugiem i przy trakcie handlowym z Włodawy do Hrubieszowa gwarantowały jego rozwój. Toteż w tamtych czasach odbywało się tu aż sześć jarmarków w roku. Wieś znana była od XIII wieku. Stanowiła wtedy aż do 1387 roku własność książąt ruskich. Potem była własnością królewską. W 1436 roku od króla otrzymał je litewski bojar Piotr Wołoczko Rokuty (Rokutowicz) z Kłodna herbu Działosza.
Po bitwie pod Grunwaldem i zwycięskiej wojnie z Zakonem Krzyżackim wzrosło wśród szlachty polskiej i litewskich bojarów przekonanie o skuteczności wspólnego działania i możliwości pokonania Zakonu. W tym celu zwołano zjazd panów polskich i litewskich, na który przybył również król Władysław Jagiełło i Wielki Książę Litewski Witold. Zjazd odbył się na zamku w Horodle nad Bugiem w 1413 roku i znany jest pod nazwą unii horodelskiej. Oprócz potwierdzenia dotychczasowej odrębności państwowej Litwy i obowiązku wzajemnego niesienia sobie pomocy w przypadku zagrożenia, postanowiono również odbywać co pewien czas wspólne zjazdy szlachty i bojarów w Lublinie lub w Parczewie. Dla umocnienia wzajemnych stosunków przyjęto do polskich rodów heraldycznych czterdzieści siedem litewskich rodów bojarskich, które przeszły na katolicyzm. Bojarowie ci otrzymali te same prawa i przywileje, co szlachta polska. Polskie znaki heraldyczne zostały w ten sposób przeniesione na Litwę. Jednym z bojarów, którego objął proces tej swoistej adopcji był Piotr Wołoczko Rokutowicz (Rokuty). Do herbu przyjął go Henryk z Rogowa herbu Działosza – szlachcic z Wielkopolski. Stąd późniejsze błędy w określaniu miejsca pochodzenia Wołoczki Rokutowicza, któremu przypisywano pochodzenie z Kłodna w Wielkopolsce. Wraz z Henrykiem z Rogowa herbu Działosza uczestniczył Rokutowicz u boku króla Władysława Jagiełły z Krzyżakami w bitwie pod Grunwaldem, a później brał udział w wyprawach wojennych Władysława Warneńczyka. Otrzymał za to oprócz Świerż i Doruhuska w ziemi chełmskiej jeszcze kilka wiosek w innych okolicach. Przydomek „z Kłodna” pochodził prawdopodobnie od jednej z otrzymanych wsi królewskich w pobliżu Lwowa. rękach Wołoczków (Wołczków) Świerże pozostały do początku XVII wieku. Wtedy to syn Anny z Wołoczków – Jan Chmiel – zapisał Świerże księżnej Barbarze Koziczynie.
W 1625 r. miasteczko znajdowało się w rękach Hieronima Jełowieckiego.
W 1694 r. dobra świerżańskie przeszły na własność Adriana Olędzkiego.
W 1716 r. miasteczko zostało spalone przez wojska saskie.
W 1722 r. właścicielką Świerży została Anna Olędzka.
W 1724 r. ufundowała ona nowy kościół i cerkiew.
W 1750 r. Świerże były własnością Andrzeja Olędzkiego, zaś w 1782 r. syn Andrzeja – Feliks Olędzki sprzedał miasto rodzinie Przyłuckich.
Po 1760 r. nowy właściciel miasta – dziedzic Rulikowski wybudował w Świerżach okazały pałac.
W 1780 r. miasteczko stało się własnością rodziny Orsetia. Ze względu na położenie nad Bugiem, w Świerżach powstała duża przystań rzeczna.
W 1795 r. Świerże znalazło się w zaborze austriackim, w 1807 r. w Księstwie Warszawskim, natomiast w 1815 r. w Królestwie Polskim.
W XIX w. istniał w Świerżach drobny przemysł w postaci młynów wodnych, cegielni, wiatraków, smolarni oraz gorzelni. W 1822 r. Świerże utraciły prawa miejskie. W 1852 r. osadę nawiedziła epidemia cholery. W tym okresie w rynku znajdowało się 9 sklepów spożywczych, 5 mięsnych, 5 tekstylnych, 4 z gospodarstwem domowym, masarnia, apteka oraz 3 punkty gastronomiczne.
W 1908 r. w osadzie powstało Kółko Rolnicze. W 1910 r. powstała straż pożarna. W 1918 r. Świerże nabył hrabia Tarnowski. Jego żona zorganizowała w osadzie Ośrodek Zdrowia. Hrabia wybudował prowadzącą przez osadę szosę brukową. Planował także połączyć Świerże z Dorohuskiem, jednak II wojna światowa pokrzyżowała jego plany.
23 IX 1939 r. do osady wkroczyła armia radziecka, która złupiła pałac i jego wyposażenie. 2 X 1939 r. do osady ponownie wkroczyła armia niemiecka. W 1941 r. Świerże zostały spustoszona przez potężny pożar.
Od wdowy po Henryku Rulikowskim, Jadwigi z Orsettich, odkupił majątek Teodor Orsetti. Od Orsettich trafiły one w ręce rodu Tarnowskich i Spółki Akcyjnej dla Przemysłu Leśnego. W 1938 roku hrabia Adam Tarnowski nabył jeszcze dobra Świerże-Dwór. Całość dóbr przeszła na własność Skarbu Państwa po zakończeniu drugiej wojny światowej. Pierwsza parafia w Świerżach erygowana była wraz z lokacją miasta. Kościół nosił wezwanie Najświętszej Marii Panny i Apostołów Piotra i Pawła i był budowlą drewnianą. Na przełomie XVI i XVII wieku kościół zamieniono na zbór protestancki. Obecny murowany kościół neogotycki wzniesiony został z fundacji Marii Orsetti w latach 1905 – 1909. Jego projektantem był znany architekt Józef Pius Dziekoński.
Kościół w Świerżach jest budowlą trójnawową z wyniosłą wieżą od frontu, na której zachował się dzwon z 1668 roku. Nad nawą główną wznosi się wieżyczka na sygnaturkę. Przy prezbiterium znajduje się zakrystia. Ołtarze w stylu neogotyckim są drewniane. W ołtarzu głównym umieszczono obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, a w ołtarzach bocznych obrazy Pana Jezusa na krzyżu i św. Antoniego. Z tego samego okresu pochodzi również chrzcielnica i dwudziestogłosowe organy na chórze muzycznym. Obok kościoła zachowała się stara, murowana plebania z drugiej połowy XIX wieku oraz mur kamienny z XVII i XVIII wieku otaczający stary cmentarz przykościelny. W murowanej kapliczce zachowały się niezidentyfikowane rzeźby, pochodzące prawdopodobnie z dawnego kościoła. Od kościoła w kierunku dawnego pałacu prowadzi stara grabowa aleja, będąca pozostałością po parku dworskim. Świerże znane były ze wspaniałych rezydencji ich właścicieli. Niestety pałac nie zachował się do naszych czasów. Poważnie uszkodzony w czasie działań wojennych w 1944 roku został po wojnie rozebrany. Z dawnego zespołu dworskiego przetrwał jedynie spichlerz z XIX wieku. Założony na przełomie XVIII i XIX wieku w stylu angielskim park został do naszych czasów mocno zmieniony. Jest jednak jednym z największych i najcenniejszych parków podworskich Lubelszczyzny. Na terenie parku znajdują się ślady po grodzisku z wczesnego średniowiecza, staw na strumieniu oraz pomnikowe drzewa.
W latach 1537 – 1550 osiedlono w mieście Żydów. Otrzymali oni od właścicieli plac na budowę bożnicy. W drugiej połowie XVIII wieku założono cmentarz żydowski, który podczas okupacji zniszczyli Niemcy. Wymordowali oni również większość Żydów z miasteczka. Z kirkutu zachowały się tylko dwa uszkodzone nagrobki. W czasie wojny z Rosją w 1792 roku obroną na linii Bugu pomiędzy Uchańką i Świerżami dowodził książę Józef Poniatowski. Jego sztab znajdował się w Świerżach. Pomimo utraty w 1822 roku praw miejskich Świerże zachowały małomiasteczkowy układ urbanistyczny. W środku miejscowości znajduje się prostokątny rynek, wokół którego zachowała się drewniana zabudowa.
